جاذبه موج است و دو نوع کاملا متفاوت از آن به نام های AوB وجود دارد.نوع Aدر مقیاس بسیار کوچک عمل می کند و نوعB در مقیاس بسیار بزرگ.ما با جاذبه نوع B آشنا نیستیم.این جاذبه موج کوچکی است که باعث می شود ذرات تشکیل دهنده پروتون ها و نوترون ها در کنار هم قرار گیرند.در دانش فیزیک،جاذبه نوع A را با نام نیروی هسته ای قوی نیز می شناسیم و با دستکاری آن قادر به ایجاد تغییر در چارچوب زمان-مکان خواهیم بود.

البته نباید از روی مقیاسی که این میدان ها در آن عمل می کنند در مورد این دو نوع جاذبه قضاوت کرد.جاذبه نوع A بسیار قوی تر از نوع B است.شما به آسانی می توانید با پریدن در هوا بر نیروی جاذبه زمین فائق بیایید.پیدا کردن جاذبه نوعA کار سختی نیست؛چون در هسته تمام اتم ها در این جهان وجود دارد.با این حال،دسترسی به آن کار آسانی نیست.در حقیقت،من هیچ راهی برای دستیابی به این میدان با موادی که در زمین داریم ،چه طبیعی وچه فرآوری شده ،نمی شناسم.دلیل آن را توضیح می دهم.

ما با ماهیت جاذبه نوع A آشنا شدیم.به این ترتیب ما به مشکل بر می خوریم؛چرا که در داخل مواد وجود دارد.با این حال،تمام موادی که پس از انفجار بزرگ به وجود آمدند،در زمین وجود ندارند.دو عامل اصلی که تعیین می کنند چه موادی در یک منظومه وجود داشته باشند،عبارتند از میزان انرژی الکترومغناطیسی و میزان جرم موجود در آن منظومه در زمان شکل گیری آن.

منظومه شمسی ما یک ستاره دارد ولی منظومه های بسیاری وجود دارند که آنها را مرکب می نامیم.بسیاری از آنها ستاره هایی دارند که خورشید ما در مقایسه با آنها ،کوتوله ای بیش نیست.با دانستن این مسائل می توانیم این احتمال را در نظر بگیریم که عناصر دیگری که در زمین یافت نمی شوند،امکان دارد در جای دیگری در جهان وجود داشته و سازنده عناصر پایداری باشند که در جدول تناوبی ما دیده نمی شوند.

88 عنصر از 92 عنصر اول جدول تناوبی به صورت طبیعی در زمین یافت می شوند.بعضی از عناصر سنگین تر به علت نا پایداری در طبیعت دیده نمی شوند و در شرایط خاص آزمایشگاهی برای مدت کوتاهی قابل دستیابی هستند.در حالت کلی هرچه اتم های عناصر سنگین تر باشند،میزان ناپایداری آنها نیز بیشتر خواهد بود.اما تحقیقاتی که اخیرا در آلمان روی یون های سنگین انجام شده نشان می دهند که این مساله تا جای خاصی ادامه دارد.در واقع نیمه عمر عنصر مایتنریوم با عدد اتمی 109،بیشتر از هاسیوم یا عدد اتمی 108 است که نشان دهنده پایداری بیشتر آن است (عدد اتمی نشان دهنده تعداد پروتون های درون هسته اتم است و نیمه عمر نیز به مدت زمانی می گویند که ماده پرتوزا به نصف مقدار اولیه خود بر اثر واکنش های پرتو زایی تقلیل یابد)

حقیقت این است که عناصر سنگین تر از آنچه روی زمین می شناسیم،در جهان وجود دارند.تا این لحظه کسی نمی توانست این مساله را ثابت کند ولی امروزه اثبات آن در اختیار ماست .مهم ترین ویژگی این عناصر سنگین،این است که فعالیت و میزان نیروی جاذبه نوع A از محدوده هسته اتم،بیشتر است.هیچ عنصر طبیعی در زمین به دلیل نداشتن جرم اتمی کافی،این توانایی را ندارد که میدان نوع A را خارج از محدوده اتم ایجاد کند تا برای ما قابل دستیابی باشد.

این موج جاذبه ای رفتاری مانند دیگر طیف های امواج الکترومغناطیسی دارد.زمانی که به این موج دست پیدا کردیم،خواهیم توانست آن را مانند دیگر امواج الکترومغناطیس،تقویت کنیم.با افزایش قدرت این امواج ومتمرکز کردن آن روی نقطه ای که می خواهیم در آنجا چارچوب زمان-مکان را دستکاری کنیم،این میدان جاذبه آن قدر قوی خواهد بود که تنها معادل آن در جهان که به صورت طبیعی وجود دارد و قادر به تغییر چارچوب زمان-مکان است فقط سیاهچاله ها خواهند بود.این مارا به سوالمان بر می گرداند.چگونه می توان چنین میدان جاذبه ای را ایجاد کرد؟جواب این است که ما باید عنصری داشته باشیم که به اندازه کافی سنگین بوده و بتواند میدان جاذبه ای قابل دسترسی را در اختیار ما بگذارد.سپس با تقویت آن قادر خواهیم بود شبکه زمان-مکان را تحت تآثیر قرار دهیم.

منبع انرژی

سوال سوم ما این خواهد بود:منبع انرژی برای چنین سفری چه خواهد بود؟

برای آن دسته از شما که اطلاعات کافی در زمینه منابع انرژی ندارید،کمی توضیحات اساسی لازم به نظر می رسد.احتمالا حدس زده اید که برای چنین کاری به مقادیر بسیار زیاد انرژی نیاز خواهیم داشت.از هرچه بگذریم می خواهیم میدان جاذبه ای را که در مقیاس اتمی است تا مقیاس بین ستاره ای بزرگ کنیم و این کار میزان بسیار زیادی انرژی خواهد طلبید.

برای آن دسته از شما که اطلاعات بیشتری در زمینه منابع انرژی دارید،این سوال به وجود آمده که چنین منبع انرژی بزرگی را  که جرم و حجم کمی هم داشته باشد چگونه می توان بدست آورد.اگر صحبت های قبلی ام را به خاطر داشته باشید،گفتم که ما از طریق برخی آزمایشات می توانیم عناصر سنگین را ایجاد کنیم.هرچه عدد اتمی این عناصر بیشتر باشد،آنها نا پایدار تر خواهند بود.ما این عناصر سنگین و نا پایدار را می توانیم از طریق شتاب دادن یک سری ذرات و بمباران عناصر سبک تر و پایدار با آنها به دست بیاوریم.

حال کم شدن پایداری به چه معنی است؟مدت زمانی که طول می کشد تا یک عنصر از هم پاشیده شود، نشان دهنده میزان پایداری آن است.اتم های بعضی از مواد،سریع تر از سایر عناصر تخریب می شوند.زمانی که این اتفاق می افتد،یعنی  در زمان از هم پاشیدگی اتم مذکور تشعشعی از خود ساطع می کند که توسط دستگاهی مانند شمارشگر گایگر قابل اندازه گیری است.این دستگاه بر اساس میزان تشعشعی که دریافت می کند،صدایی ایجاد می کند.

عناصری که از خود چنین امواجی منتشر می کنند،عناصر رادیو اکتیو نامیده می شوند.این عناصر سنگین که در شتاب دهنده ها به وجود می آیند،رادیو اکتیو بوده و به سرعت از بین می روند.به این دلیل که همیشه بیش از چند اتم در این دستگاهها ساخته نمی شود و آنها هم به سرعت از بین می روند،کار و آزمایش زیادی روی آنها انجام نشده است.

حال دوباره تاکید می کنم عناصری وجود دارندکه در عین حال که سنگین هستند،پایدار بوده ولی در طبیعت این سیاره وجود ندارند.همچنین در آزمایشات موجود ساخته نشده اند.عدد اتمی این عناصر،114 و 115 است که آنها را در جدول تناوبی نمی بینیم.عناصر سنگین تر از این دو،دوباره ناپایدار هستند.در عمل ،عنصر 116 در کسری از ثانیه از هم می پاشد.

به منبع انرژی برگردیم.عنصر 115 می تواند سوختی برای منبع انرژی مورد نظر ما یک رآکتور است،باشد.در این رآکتور،115 به وسیله پروتون های شتاب یافته بمباران می شود.به این ترتیب،اگر پروتون وارد هسته 115 شود،آن را به 116 تبدیل می کند که یک عنصر نا پایدار است.چیزی که از 116 آزاد می شود ضد ماده است .ضد ماده چیزی دقیقا بر عکس ماده است.هر چیز که در ماده مثبت باشد در ضد ماده منفی است و بالعکس.ضد ماده در برخورد با ماده به طور کامل به انرژی تبدیل می شود.برای مقایسه انرژی آزاد شده،شهری را در نظر بگیرید.اگر یک بمب اتم را در این شهر منفجر کنیم،منطقه ای به قطر 3 کیلومتر بیشترین تخریب را خواهد داشت.این انفجار از نوع فروپاشی هسته ای است که طی کمتر از یک درصد ماده رادیو اکتیو تبدیل به انرژی می شود.

در زمان انفجار بمب اتم درناکازاکی ،دکتر ادوارد تلر که پدر  بمب هیدروژنی است،فکر کرد که ساختن بمبی بر اساس همجوشی هسته ای امکان پذیر خواهد بود.انفجار بمبی از این دست انرژی بسیار بیشتری نسبت به یک بمب اتمی آزاد خواهد کرد.اگر این بمب را در همان شهر منفجر کنیم ،منطقه بیشترین تخریب حدود 30 کیلومتر قطر خواهد داشت.حال اگر بمبی با ضد ماده در این شهر منفجر شود،بخشی از اروپا و آفریقا در محدوده بیشترین تخریب قرار خواهد گرفت .محاسبه قطر این منطقه ،کار سختی خواهد بود.

ما امروز هیچ راهی برای کنترل انرژی آزاد شده و تبدیل آن به یک بمب ضد ماده ای نداریم.با تکنولوژی امروز،ما تنها می توانیم میزان بسیار کمی ضد ماده تولید کنیم که آن هم به سرعت از بین می رود.

برگردیم به منبع انرژی.در این رآکتور،عنصر 115 توسط پروتون بمباران می شود.در نتیجه عنصر 116 به وجود آمده که ناپایدار است و تبدیل به ضد ماده می شود.سپس ضد ماده در معرض یک نوع گاز قرار می گیرد و در اثر بر هم کنش بین آنها،انرژی زیادی آزاد می شود.این انرژی گرمایی به بخش دیگری از رآکتور که یک ژنراتور ترموالکتریک باراندمانی نزدیک به 100 درصد است،هدایت شده ودر آنجا تبدیل به انرژی الکتریکی می شود.بد نیست بدانید که تعدادی از ماهواره امروزی نیز از ژنراتور های ترموالکتریک استفاده می کنند؛ولی راندمان آنها بسیار پایین است.تمام این اتفاقات مانند یک ساعت دقیق رخ می دهند.در نهایت نیز میزان بسیار زیادی انرژی به دست می آید.

نکات جالب در مورد115

اگر مشتاق باشید چند نکته در مورد عنصر 115 بیان می کنم.میزان سوخت مورد استفاده نیز بسیار کم است.تنها 223 گرم از این ماده می تواند بین 20تا 30 سال،سوخت یک سفینه را تامین کند.

همین طور نقطه ذوب این عنصر 1740 درجه سلسیوس است.البته من در طول تحقیقاتم هرگز این عنصر را ذوب نکردم و همین طور آن را برای 20تا 30 سال آزمایش نکردم تا بدانم حقیقتا این اعداددقیق هستند یا نه.

مشخصات بشقاب پرنده های S4

اکنون زمان آن است؛چیزهایی را که در بخش قبل توضیح دادم ،در ارتباط با وسیله ای بررسی کنیم که از این تکنولوژی استفاده می کند.چند سال پیش من هرگز فکرش را نمی کردم که روزی چنین حرفهایی بزنم؛ولی این وسیله چیزی است که مردم به،بشقاب پرنده می گویند.

من در کل 9 بشقاب پرنده در پایگاه s4 دیده ام. اما آنچه در اینجا توضیح می دهم،مربوط به یکی از آنهاست که نه تنها 2 طبقه از 3 طبقه داخل آن را دیدم؛ بلکه شاهد پرواز آن نیز بوده ام ونه!شخصآ با آن پرواز نکرده ام.

این دیسک به نظر کاملا سالم می رسید و به خاطر ظاهرش،نام«مدل اسپورت»را روی آن گذاشتم.

مدل اسپورت،5 متر ارتفع و حدود 12 متر قطر داشت .سطح بیرونی آن از فلزی بود که جلایی شبیه به جلای فولاد مات داشت.این وسیله،زمانی که روی زمین می نشست،پایه نداشت.

در این وسیله در بخش بالایی دیسک بوده و پایین در،کمی در نیمه پایینی وسیله قرار داشت.داخل این دیسک به 3 طبقه تقسیم شده بود.در در طبقه پایینی 3 آمپلی فایر برای تقویت میدان جاذبه قرار گرفته بودند.راکتوری که در مورد آن صحبت کردیم در طبقه دوم و در وسط فضا و در میان 3 آمپلی  فایر قرار دارد.

رآکتور شبیه به مدلی است که در تصویر صفحه قبل دیدید.اندازه این مدل، نصف رآکتور حقیقی است.

عنصر 115 به صورت یک قطعه مثلث شکل درون قرار می گیرد.این ماده هم به عنوان ایجاد کننده میدان جاذبه مورد نیاز و هم به عنوان سوخت مورد استفاده قرار می گیرد.

طبقه میانی دیسک همچنین محلی برای نشستن و هدایت وسیله است.البته ارتفاع آن برای فعالیت یک انسان بالغ کوتاه است.در دیوار های این بخش،چند ورودی طاق دار  وجود داشت .یک بار زمانی که وسیله آماده پرواز بود ،یکی از این درهای ورودی به صورت نیمه شفاف در آمد و می توانستیم آن طرف آن را ببینیم.پس از چند لحظه نیز یک سری حروف که برای ما ناشناخته بود روی این سطح پنجره مانند ظاهر شد.من هیچ وقت به طبقه فوقانی دیسک سر نزدم و نمی دانم در آنجا چه اتفاقاتی می افتد.تنها می دانم که آنها دریچه ورودی نبودند.